Rikst: ‘Onbaatzuchtige liefde was me onbekend, tot ik vijf jaar geleden Fernando tegen het lijf liep. Of zijn vitrine eigenlijk; hij was de eigenaar van de ijssalon waar mijn dochter en ik vaak een ijsje haalden. Ik was al een paar jaar single. Na een traumatische jeugd waarin mijn vader geen veilige haven, maar een bedreiging vormde, vulde ik mijn leven in met mannen die nooit het beste met me voor hadden. Mannen met machtszucht, controledrang en verslavingsproblemen: ik wist niet beter. Hun giftige aanwezigheid in mijn leven was alles wat ik kende. Toen ik mijn laatste partner de deur wees, veegde ik mijn laatste greintje eigenwaarde er achteraan. Niets voor mij, mannen, besloot ik – uitgeput. Ik was beter af zonder, mijn dochter was alle liefde die ik nodig had in mijn leven. Welbewust en gelukkig single, beleefden we heerlijke jaren samen. We reisden, lachten, hielden Netflix-avonden met haar en mijn vriendinnen; ons leven was één grote feelgoodfilm.

En toen, middenin een hete zomer, raakten Fernando en ik aan de praat. Wat begon met een gratis ijsje ‘voor de mooie dames’, eindigde binnen een paar weken steevast in limoncello na sluitingstijd. Als mijn dochter sliep, achter het slaapkamerraam schuin boven de ijssalon, bespraken wij de zin van het leven en de liefde. Ik zag het als een zomerflirt. Maar de herfst trad in en mijn gevoelens groeiden. Dit was niet de bedoeling. Mannen zouden franje zijn, een verzetje, meer niet. Nu sprak mijn ijscoman dromen uit over samen oud worden en een zomerhuis in de Italiaanse streek Le Marche. Doodsbenauwd zette ik er een punt achter.

Fernando liet niet los. ‘Dit is niet wat je wilt’, merkte hij op. Maar hij begreep dat ik tijd nodig had en gaf me die. Soms stond er opeens een boeket bloemen voor mijn deur. Of appte hij alleen een kusje. Hij gunde me mijn rust, maar liet wel merken nog steeds van me te houden. Die eerste breuk hield ik twee maanden vol. Daarna miste ik hem zo, dat ik ja zei tegen een concertkaartje en zwichtte bij het slotakkoord. Dat patroon herhaalde ik nog vier keer in twee jaar tijd. Ik hield van Fernando, of ik nu wilde of niet. Maar alles in mij vocht tegen zijn onvoorwaardelijke, oprechte liefde. Liefde die écht pijn zou kunnen doen, indien ik hem tegen mijn zin kwijtraakte.

Mijn dochter, nu 17, verklaarde me voor gek. Zei: ‘Je bent zoveel gezeur gewend, dat je geen geluk ziet nu het eindelijk voor je staat.’ Fernando bleef ondertussen steady op zijn rots. Liet me uitrazen, en sloot me weer in zijn armen zodra ik daar klaar voor was. Zo kun je een partner niet voor altijd behandelen, dus ploos ik met een psychotherapeut mijn angsten uit, om te constateren dat mijn dochter gelijk had. Sindsdien durf ik ongeremd gelukkig te zijn met Fernando. In gescheiden huizen en een latconstructie, voor wanneer ik het weer eens op mijn heupen krijg. Dat duurt niet langer dan een paar dagen; daarna treedt altijd de rede in. Een droomgoedzak als deze kom je maar één keer tegen en voor het eerst geloof ik dat we elkaar hebben verdiend.’

Tekst Jorinde Benner  illustratie Studio Ski

‘De inkt op mijn echtscheidingsconvenant was nog nat toen ik vijf jaar geleden een solosreis boekte naar Gambia. Ik had hem wel verdiend, vond ik. Wat een constructieve breuk had moeten worden was uitgedraaid op een vechtscheiding. Over het huis. Onze kinderen. Geld. Zelfs over wie de hond nam waren we het niet eens. Een slepende procedure van drie jaar, waar vooral mijn zonen en ik de dupe van waren. Hoewel mijn ex er met het grootste deel van ons vermogen vandoor ging en weinig zorg voor de kinderen – toen 12 en 14 - wenste, nam hij ze die zomer wel drie weken mee op vakantie. Ik kon de rust keihard gebruiken, en wilde niets liever dan zon, zee en bezinning.

James – een naam die hij zelf koos - was de piccolo van mijn hotel en bezorgde mijn koffers met een stralende lach op mijn kamer. Was een aantrekkelijke vrouw als ik hier helemaal alleen? Hij kon het niet geloven. Als ik wilde, kon hij me wel wat tips geven over de omgeving, stelde hij voor. Dit had hij overduidelijk vaker gedaan, maar die avond liet ik desondanks twee virgin cocktails aanrukken op het terras naast mijn hotel.

Hij maakte me aan het lachen, dat was lang geleden. Voor ik het wist spraken we dagelijks af, wanneer hij vrij was. Hij nam me mee naar zijn familie, reed me op zijn brommer de omgeving door. Ik voelde me als op mijn eerste backpackreizen als puber. Vrij, met de wereld aan mijn voeten. Gewillig liet ik me kussen, na onze derde afspraak. Ik was wel toe aan een avontuur.

Onze vakantieflirt bleek meer toen James me bij thuiskomst bleef appen. Hij miste me, was verliefd. Voor mij was hij vooral een toyboy, al keek ik wel uit dat woord te gebruiken, met Engels als onze voertaal. Toch stemde ik toe toen hij vroeg of ik die winter weer zou komen. Ik moest mijn kinderen de helft van de vakanties missen, het was niet dat ik andere plannen had. Na die tweede vakantie volgde wanneer mogelijk twee keer per jaar een trip naar Gambia, waarbij ik bij James en zijn familie verbleef. ‘Hij is niet trouw, dat weet je toch wel, hè’, fluisterden zijn zussen, die uitgroeiden tot dierbare vriendinnen. Maar wat hij uitspookte in mijn afwezigheid moest hij zelf weten, zolang hij maar volledig van mij was wanneer we elkaar zagen. En hij me geen soa bezorgde, drukte ik hem op het hart. ‘Nooit’, zei hij dan. ‘Ik wil toch alleen jou? Je bent de liefde van mijn leven.’

Eén keer nodigde ik hem uit in Nederland. Hij bleef meteen drie weken. Hij ontmoette mijn kinderen, draaide mee in mijn leven in Rotterdam. Na een week voelde het alsof ik stikte, met een man in mijn nieuwe huis die net als mijn ex zijn sokken liet slingeren en me ook nog alles liet betalen. Gelukkig stelde hij na afloop nooit voor nog een keer te komen. Daarop besloot ik James mijn eigen, exotische toevluchtsoord te houden, waar ik uitblaas en oplaad voor het echte leven thuis. Liefde is een langetermijnplan.’

Tekst Jorinde Benner  illustratie Studio Ski

‘Ik weet nog dat ik mijn beste vriend appte: ‘Er loopt een leuke man in zijn boxer over de gang’. Die man was Peter, die mijn zolderkamer had gehuurd via Airbnb en op weg was naar de gedeelde badkamer. Mijn vriend grapte dat ik dan ook maar in mijn ondergoed rond moest paraderen.

Ik was al een tijdje single toen ik besloot mijn zolderkamer op Airbnb zette. De kamer stond leeg en het leek me een leuke manier om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik was niet op zoek naar een relatie, maar wel naar gezelligheid en wat drukte om me heen. Er kwamen vooral zakelijke klanten overnachten; mensen die voor hun werk hier in de omgeving moesten zijn en te ver weg woonden om heen en weer te rijden.

Zo ook Peter, die hier in de buurt aan een nieuwe functie was begonnen en nog op huizenjacht moest. Wat een leuke vent, dacht ik meteen. Veel Airbnb-gasten nam ik graag op sleeptouw. Ik ben met ze wezen wandelen, winkelen, een terrasje pakken, sporten. Peter zei overal ‘ja’ op. Wat heerlijk, dacht ik, zo’n ondernemende man. Met Peter was alles een avontuur: ga je mee kamperen aan het strand, vroeg hij dan ineens. En dan gingen we weer samen kitesurfen.

Ik vond hem direct leuk en ik hij mij ook. We konden uren kletsen over reizen die we hadden gemaakt of nog wilden maken. Toch duurde het een tijdje voor we die gevoelens naar elkaar uitspraken. Hij is een binnenvetter en praat niet zo graag over zijn emoties. En ook ik was voorzichtig. Maar we bleven elkaar opzoeken, ook toen hij eenmaal zijn eigen huis had gevonden en geen gebruik meer maakte van mijn logeerkamer. Na een jaar kwam het hoge woord eruit: we waren hartstikke verliefd op elkaar.

Toen we eenmaal officieel een stel waren, ging het snel tussen ons. Hij zegde zijn net ingerichte huurhuis maar weer op en trok bij mij in. Dit keer hoefde hij niet op zolder te slapen. We wilden allebei graag een gezin en al snel raakte ik zwanger van onze zoon. Vorig jaar kwam daar ook een dochtertje bij.

Die leuke logee bleek niet alleen een mooie man in een boxer, maar een lieve vriend en een geweldige vader voor onze kinderen. Verhuren doe ik niet meer, want de ruimte in mijn huis is inmiddels een stuk schaarser geworden. Elke dag geniet ik van het gezin dat uit mijn Airbnb is voortgekomen. Het avontuurlijke is in onze relatie gebleven, ook nu er kinderen zijn. Zo gaan we later dit jaar een paar maanden op reis met zijn vieren. Een droom van ons die uitkomt.

En het logeerbed, dat staat nog altijd opgemaakt op zolder. Het is nu gereserveerd voor Peter of mijzelf. Als één van ons even behoefte heeft aan extra nachtrust. Met twee kleine kindjes is dat geen overbodige luxe.’

Tekst Chantal Blommers illustratie Studio Ski