Onze tent staat aan de rand van een weiland, op een klif boven de Atlantische Oceaan. ’s Ochtends kruip ik stilletjes naar buiten, zonder mijn ouders of broers wakker te maken. Het helmgras is nog nat van de dauw, net als het dak van onze tent. Gisteravond hebben we ’m in het halfdonker opgezet, nadat we bij de boer waren geweest om ons te melden. Hij stond met z’n gezin voor z’n boerderij. Overal op het erf liepen kippen en het rook naar koeienpoep. Door een open deur zag ik een vrouw in bed, onder een dikke laag gekleurde dekens. De boer heet Rebouchon en mijn vader en moeder wisten meteen een lach op zijn bruine, gegroefde gezicht te toveren. Mijn moeder spreekt heel goed Frans, want haar moeder is Frans. Zij komt al sinds de jaren vijftig op dit eiland. Er is niet veel veranderd, schijnt. Je hebt hier boeren, vissers en kunstenaars, Fransen met een buitenhuis en een paar buitenlandse toeristen. Dat zijn wij.

Er zijn twee paadjes van onze tent naar de baai. Het ene voert naar de monding van de baai waar mijn moeder graag onder een parasol bij het water een boek leest. Mijn vader scheert zich daar in een stroompje met zoet water. Zijn snor laat hij staan. Ik neem het tweede paadje, want daarvoor moet je een stuk via de rotsen naar beneden klimmen. Dan kom je in een halfopen grot. Het is niet meer dan tien meter zwemmen naar het strandje waar mijn ouders meestal zitten. Ik pak een platte steen en laat hem over het water scheren. Hoe vaker hij op het water stuitert hoe beter. Ik sta tot mijn kuiten in het kristalheldere water en het is echt koud! Maar daar wen je snel aan. Eindeloos sta ik stenen te gooien. Dan roept mijn moeder. Als ik omhoog kijk, zie ik haar silhouet in de ochtendzon.

Boven is iedereen wakker. De achterbak van de Peugeot staat open en mijn broers zijn de hengels in elkaar aan het zetten. Mijn vader maakt thee op het gasstel en snijdt een stokbrood in stukken op het houten plankje dat hij elk jaar meeneemt. Dat ligt twee weken in het gras, met het zelf geslepen mes er naast, en dan zie ik het weer een jaar niet. Straks gaan we naar het strand en in de hoge golven zwemmen. Vanavond maken we sardines op de barbecue. Ik wil nooit meer naar huis.